Maand: maart 2020

Zondag 22 maart 2020

Ik word wakker en schuif de gordijnen open. Het belooft een prachtige lentedag te worden. Ons ‘huisroodborstje’ kijkt me nieuwsgierig aan en lijkt niet bang te zijn voor mijn starende ogen. Gaf hij me nou net een klein knipoogje? Ik pak mijn gsm en kruip weer terug in bed. Het nieuws…. CORONA!

Ziekenhuizen in Brabant lopen vol, Spanje verlengt noodtoestand, houdt 1,5 meter afstand…

#stayhome #staysafe #socialdistance #covid-19…

Ik kijk nog een keer uit het raam. Het roodborstje is weggevlogen, net als mijn lentegevoel.

Toch schijnt de zon nog steeds.
Toch blijft het aantal virus-besmettingen oplopen.

Ik heb mijn moeder aan de telefoon gehad. Het is alweer even geleden dat we elkaar hebben gezien en we weten niet wanneer we elkaar weer kunnen gaan zien. Met tranen aan beide kanten beloven we dat we foto’s sturen en veel gaan bellen. Zij zou kijken of ze Skype kan installeren.

De honden lopen inmiddels onrustig om ons heen. Ze willen uitgelaten worden. De viervoeters worden vrijwel elke dag verwend met een rondje in de Oisterwijkse Bossen en Vennen. Zo ook vandaag. We zijn op tijd vertrokken, omdat het, sinds de opkomst van het virus, erg druk kan zijn in de bossen. De honden lopen netjes aan de lijn en wij houden #socialdistance tot onze wandelgenoten. Het is genieten in de prachtige natuur. De lente laat steeds meer zijn winterjas vallen om zo zijn schoonheid te onthullen.

Terwijl ik de start van de lente aan het vastleggen ben met mijn camera, klinkt er een hard alarm vanuit mijn GSM: ‘Volg instructie Rijksoverheid op: houd 1,5 meter afstand! Bent u ziek of verkouden? Blijf thuis. Bescherm uzelf en de mensen om u heen. Samen tegen Corona. Keep your distance to others’.

Zwijgend lezen we de NL-Alert en lopen daarna rustig door.

De lente, overal om ons heen, neemt een stapje terug.
De crisis in de wereld, overal om ons heen, treedt een stapje naar voren.

We lopen terug richting de parkeerplaats, ondertussen fantaserend over waar we met de camper allemaal naartoe zullen gaan. Er komen mooie beelden in me op, beelden die nu zo onwerkelijk lijken te zijn.

Thuisgekomen check ik het nieuws. 43 Doden op een dag, nu 4.204 besmettingen in Nederland. Blijf thuis! (dat was te laat…). Ik stap op de fiets naar de supermarkt om eten te halen voor vanavond. Er hangt een memo in A-4 formaat tegen de schuifdeur aan. Laat één persoon per gezin boodschappen doen. Ik zie dat er naar wordt geluisterd. Er zijn enkele stelletjes. De rest van het winkelend publiek bestaat uit ‘einzelgangers’. Buitengekomen staat er een groepje jongeren vlak voor de ingang van de supermarkt. Ik loop er met een vrolijke 1,5 meter boog omheen en pak mijn fiets. De zon verwarmt mijn lichaam. De lentekleuren, omhuld door een strakblauwe hemel, lachen me stralend toe.

Thuisgekomen krijg ik een bericht van mijn werk via een groepsapp. Het is een afbeelding van zorgverleners in een ziekenhuis met de volgende boodschap, ‘Wij blijven hier binnen voor jullie. Blijven jullie binnen voor ons?’ Ja, dat zal ik doen.

Terwijl ik achter mijn laptop deze tekst schrijf, kijk ik naar buiten. Er loopt een wat ouder stel voorbij, beiden kijken ernstig. Verder lijkt de zon nu nog krachtiger te schijnen dan anders. Hij lijkt me toe te fluisteren ‘Het komt goed, jullie moeten hier even doorheen. Ik laat jullie niet in de steek, heb vertrouwen’. ☀

Ik zet een kopje gemberthee en voel een kalmte in me opkomen. En een gevoel van verbondenheid met wereld. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Iedereen probeert er op zijn/haar manier mee om te gaan. Iedereen probeert er iets van te maken. Samen!

Samen staan we sterk