Spanje, here we are!

Ik kijk uit over de vallei en hoor de wind waaien door de olijfbomen. Boven me vliegt een gier die een nest heeft tussen de rotsen van de dichtstbijzijnde berg. De honden liggen te slapen en Georges is aan het schrijven. Op de achtergrond klinkt rustige pianomuziek.

Een ideaal moment zou je denken, maar….. er zijn ook 100.000 vliegen die gek zijn op mensen- en hondenlichamen. Tijdens het schrijven van deze blog wordt er wat afgemept. Giri, onze oudste hond, heeft waarschijnlijk een vlieg in zijn neus gekregen, want hij loopt te niezen als een gek. Arm beestje.

We staan nu op camping nummer 13 van ons avontuur. Een hele rustige plaats in de binnenlanden van Spanje. We zakken steeds verder naar het Zuiden. Gisteren zijn we hier aangekomen na 2 weken op een prachtige camping gestaan te hebben met een heerlijk zwembad en een top restaurant. Al fietsend hebben we de omgeving ontdekt. Het voelde als een vakantie tijdens ons avontuur. Die camping lag in het Noorden van Spanje omringd door bergen. Toen wij daar aankwamen, was er nog geen Nederlander te bekennen. Dat veranderde snel. Gisteren waren de Nederlanders duidelijk in de meerderheid.

Het gaf een apart gevoel om de Spaanse grens over te gaan. Vorig jaar hebben we Spanje niet gehaald i.v.m. Corona. In Argelès sur Mer (Zuid-Frankrijk) kon ik zonder problemen mijn 2^e Coronaprik krijgen. Dit was toch wel een geruststellend gevoel met de reis naar Spanje in het vooruitzicht. De dag voor vertrek heb ik zelfs nog een allergeentest gedaan, just in case… Uiteindelijk reden we al in Spanje, voordat we het in de gaten hadden (waar zijn die Franse borden gebleven?). Yes, we zijn er eindelijk, het land waar we erg nieuwsgierig naar zijn.

De maand dat we in Frankrijk hebben rondgereisd lijkt alweer zo ver weg. Het is een totaal andere wereld hier in het Zuiderse land, maar ook wij zijn veranderd. Het leven in de camper is zo vertrouwd geworden, dat geldt ook voor de honden. Ze hebben hun vaste plekje gevonden en vinden het prima als ze even alleen in de camper moeten zijn met alle coolers en waaiers aan.

Inmiddels wonen we alweer 11 weken in de camper. 17 Mei zijn we aan de reis begonnen in het Nederlandse Limburg. Om eerlijk te zijn begint de behoefte aan een dak boven ons hoofd wel te groeien. Gewoon even meer ruimte om te leven en niet meer camping-hoppen. Een vast stekje met de mogelijkheid om familie en vrienden weer te zien lijkt ons ook heerlijk. En ik mis mijn piano een klein beetje. Dit alles heeft geleid dat we op zoektocht zijn gegaan naar een leuke finca in het Zuiden van Spanje. Hoe het uiteindelijk ook gaat lopen, het camperleven heb ik in mijn hart gesloten. De vrijheid, de leuke en verschillende contacten, het leven in de natuur en de eenvoud heeft ook zijn charme. Een mens heeft eigenlijk heel weinig nodig. We staan nu voor het eerst zonder stroom van een camping dus doen alles via onze zonnepanelen. OK, die luxe Nespresso in de ochtend moet ingeruild worden voor oploskoffie en het gemak van een waterkoker moeten we even laten varen. Dan maar water koken via het gasfornuis met een nog amper gebruikte fluitketel. Uit dankbaarheid krijgen we van meneer ketel de mooiste fluitconcerten terug met als resultaat een verbaasde Bart (hond) die niet begrijpt waar dat geluid vandaan komt.

Dinsdag mag Os-kar weer rijden. Eens kijken of er een mooie camping met zwembad te vinden is, want het wordt er niet echt kouder op.

We hebben er zin in !