Het leven op de campo in Andalusië begon op dinsdag 17 augustus. De dag dat we precies 3 maanden onderweg waren met de camper. De dag dat we Os-kar parkeerden op het terrein van de finca waar we momenteel nog verblijven. De dag dat ons leven een nieuwe wending kreeg.
We hadden de finca gehuurd op afstand. Zowel de honden als wijzelf hadden behoefte gekregen aan een goede nachtrust en meer ruimte. Na vele e-mails en telefoontjes met de makelaar en het zien van foto’s op internet besloten we dat deze plek ideaal zou zijn voor the time being .
Onze eerste reactie bij aankomst was ‘hier gaan we zo snel mogelijk weer weg’. De laatste 2,5 km (wij hadden begrepen 500 mtr) naar de finca bestaat uit een zandpad met scherpe bochten, pittige hoogteverschillen en steile afgronden. Daar hadden we dus geen rekening mee gehouden. Os-kar had er moeite mee, maar heeft ons wederom niet in de steek gelaten. Als beloning zijn de uitzichten fenomenaal met in de verte de zee. Als kers op de taart is er nog het geweldige zwembad!
Maar toch… voor ons gevoel zaten we zo ontzettend achteraf, alsof we uit het leven waren gestapt. Het contrast van het campingleven met het leven midden op de campo was iets teveel van het goede dachten we.
Voordat we aankwamen in Andalusië, stonden we op een mooie camping bij Cartagena. Dat gebied deed mij denken aan Mexico en Western films. Het heeft indruk op me gemaakt. Grote droge vlaktes met bruin/rood zand, hier en daar een cactus of kale boom, oranje luchten vol met zand van de Sahara en dan de enorme hitte. We kwamen in een hittegolf terecht met temperaturen die (soms ruim) boven de 40 graden uitkwamen. ‘s- Nachts koelde het ook niet echt af. Onze 3 koelers in de bus deden enorm hun best, maar het mocht niet echt baten. Het was te heet, ook om de honden uit te laten of te fietsen. Eigenlijk om überhaupt te bewegen. Gelukkig konden we eten en drinken op de camping krijgen. We probeerden nog een kamer te regelen met airco, maar nergens waren honden toegelaten als het al niet volgeboekt was.
Voordat we de hittegolf tegemoet reden, stonden we op een kleine camping in Altea vlakbij de zee. Daar hebben we heerlijk kunnen fietsen en de supermarkt was om de hoek. Het was al behoorlijk warm daar, een voorbode van de hitte die komen zou.
Onze camperburen, afkomstig uit België, gaven ons een groot stuk zeil om zo wat extra schaduw te kunnen creëren.
Op de laatste avond hadden we afgesproken met vrienden die al jaren in Altea wonen. Dat was erg gezellig en de wijn smaakte net iets té goed bleek de volgende dag.
Momenteel staat Os-kar bij de garage voor onderhoud. We hebben extra aandacht gevraagd voor de remmen en de olie wordt ververst. Hij zal weer aan de bak moeten. We willen volgende maand een retourtje Nederland doen met hem. Os-kar weet nog niet dat er een kleine 5.000 km boven zijn hoofd hangt. Hij zou er van blijdschap niet van kunnen slapen.
Ondertussen zijn we aan het kijken waar we de komende maanden (of jaren?) willen gaan doorbrengen. Misschien willen we volgend voorjaar weer verder trekken met onze bus, maar dan richting Portugal of misschien willen we een leuk huis ergens huren… Het is allemaal nog open, maar terug naar Nederland is op dit moment geen optie. Wij zijn nog niet klaar met het ontdekken van het zonnige Zuiden.
Inmiddels zijn we meer gewend geraakt aan het leven op het platteland van Andalusië en zien we de schoonheid ervan. Want eerlijk is eerlijk, het is ontzettend mooi hier. We hebben ook al aardige mensen leren kennen die ons wat wegwijs brengen in deze streek en ons leren hoe we het zwembad moeten onderhouden. Op 5 Oktober krijgen we een NIE nummer, zodat we eventueel een auto kunnen aanschaffen in Spanje en de huurauto eindelijk kunnen inleveren. Hier rondkarren met Os-kar op steile, smalle straatjes met 10.000 bochten is niet echt ideaal.
Hoe dan ook, ons camperavontuur is nog niet voorbij en er zijn nog veel vraagtekens. Misschien kan ik vraagtekens beter vervangen door uitdagingen. Het enige wat we weten is dat we de komende maanden nog wel in deze streek zullen blijven. In Nederland hebben we deuren gesloten en wat er achter de nieuwe deuren zit weten we nog niet precies. De puzzelstukjes moeten nog op zijn plaats vallen. Dan blijft er vertrouwen over..
Mijn reis 🌸 